Pádraic Ó Giobúin
Sea chuala Dónal, i dtaobh na hóráid’, a thug
Mac Réamoinn ar an Woodenbridge,
gurb é leas na Fódhla, i dtús an Fhómhair, a ghabháil chun catha don
sean namhaid. Go mbeadh féin rialtas, le fáil mar íocaíocht, nuair a thabharfaí an Bheilg slán,
go mbeadh deireadh choíche, le ansmacht rithe, ‘s go mbeadh lán saoirse ag feara Fáil.
Thug Dónal aird, ar cheann an pháirtí, gur chuir síos a ainm ar liosta an rí,
is bhí a
chairde, teacht le cosa in airde, le fonn a gcuid a thabhairt don tír.
Shroich siad ceann scríbe, anseo sa trinse, is dhírigh
gunnaí ar an dream úd thall,
ba sa sruthán draoibe, gan díon ná dídean, a bheadh siad feasta i dtír
na nGall.
Bhí tú lán le imní, ar feadh na hoíche, is níor chodail néal
nó gur bhreac an lá,
an
boladh nimhneach, i mbarr na gaoithe, a chuirfeadh iompú ar an laoch is
fearr.
Thosaigh gunnaí
brúchtaíl, is an talamh ag luascadh, bhéic an ceannfort amach an gháir,
chuir an fheadóg tús,
leis an ionsaí fuilteach, is chuaigh sibh suas is amach thar barr.
Bhí na sreanga géara, ag breith ar ghéaga, is na poill ‘cur
bac leis an sodar mear,
bhí
gunnaí scréachadh, ‘s ag déanamh
réabadh, ag fágáil bearnaí sna buíonta fear.
gurbh éigin casadh, gan an líne a
thrasnú, is filleadh ‘rís ar an bportach
láib’
ach mo chéad faraor, bhí cuid mhaith
feara, nár thug na cosa leo slán ón ngábh.
Bhí na francaigh ramhra, ag teacht chun tórramh, ‘s a
cothú scéin’ agus uafás mór,
is a Dhia na Glóire, tabhair dúinn
fóirithint, sin í impí Dhónail i ngleann na ndeor,
mar tá Seán ar iarraidh, ‘gus níor
fhill Diarmaid, níl tásc ná tuairisc le fáil ar Dan,
ní sheasfadh ciaróg, leis an
bpléascadh síoraí, atá baint croitheadh as no man’s land.
Is fada an ród é, go Tiobraid Árann, is an cailín álainn,
‘d’fhág tú Sliabh na mBan,
is dá bhfaighfeá, do chead
amárach, níl aon rud ab fhearr leat, ná bheith léi sa ngleann,
ach tá an t-ordú faighte, tá an focal ráite, níl aird ná
luach ar an saighdiúir bocht,
níl aon rud le rá ad, pé ar bith tá i ndán duit, ag an maor
sa gcathaoir tá an focal scoir.
Ba ag geataí Ypres, a chríochnaigh
d’íobairt, le píosa srapnail go domhain sa gcnámh,
bhí tú gonta spíonta, ‘gus ar leath-chos
sínte, is seoladh ar ais thú go críocha Fáil. .
Ní raibh romhat aon fháilte, ní raibh glóir san ár seo, agus
níl do náisiún beag fós saor,
tá do mhisneach caillte,
tú gan mórán cairde, do chuimhne lán den íocaíocht dhaor.
No comments:
Post a Comment